Budownictwo okresu II wojny światowej

II wojna światowa to jedna z najczarniejszych kart w historii Polski.

Czas nieludzki, pozbawiony zasad, szacunku, rządzący się prawami typowymi dla działań zbrojnych.

II wojna światowa to drastyczny koniec rozwoju polskiego budownictwa okresu międzywojnia, który zaznaczył się szczególnie w przeszłości.

Od 1939 roku polskie budownictwo rozwijało się w bardzo niewielkim stopniu, bowiem dotyczyło jedynie obszarów włączonych do Rzeszy.

Polacy bez żadnych praw przestali być zdolnymi budowniczymi, a stali się darmową siłą roboczą, biorąc udział w powstawaniu budynków mieszkaniowych dla ludności niemieckiej.

Wówczas budowano przede wszystkim mieszkania indywidualne i blokowe, ale także, choć w znacznie mniejszym stopniu, obiekty przeznaczone dla niemieckiej administracji czy szkolnictwa.

Polskie budownictwo w okresie II wojny światowej zamiast się rozwijać, zostało prawie całkowicie zlikwidowane.

Wszelkie perły polskiej architektury zostały z zimną krwią zburzone przez Niemców, ale zburzone zostały także budynki użyteczności publicznej czy obiekty mieszkalne, przez co po zakończeniu wojny polskie budownictwo musiało narodzić się od nowa.